گفتگوی تونی رابینز با استاد عشق | قسمت ۳ (آخر)

واریز کردن پول به‌حساب یک سازمان خیریه کار خوبی است، اما با سر زدن به محل آن سازمان و در آغوش گرفتن یک بیمار مبتلابه ایدز برابر نیست. با رفتن به ملاقات سالمندان و در دست گرفتن دستان پیرزنان با پیرمردهایی که چندین روز است کسی به دیدارشان نیامده برابر نیست. بابا سر زدن به بیماری ناتوان و رسیدن به سرووضع او. این قبیل کارها هستند که آن رضایت خاطر را از این‌که در این دنیا کاری کرده‌ایم در ما ایجاد می‌کنند. آنگاه پس از مدتی چنان غرق بخشیدن می‌شوی و این عمل تو چنان حالت زیبایی به خود می‌گیرد که حتی درباره‌اش فکر هم نمی‌کنی. به این دلیل می‌بخشی که بخشیدن و از خود گذشتن میل و انگیزه‌ای برخاسته از طبیعت درونی توست.
تونی رابینز: و اغلب مردم نمی‌دانند که چنین فرصتی در اختیاردارند.

لئو بوسکالیا: درست است. من قبلاً به شاگردان خود در کلاس عشق تکلیف کرده بودم که هر کس چیزی به دیگری بدهد و کاری برای کسی انجام دهد. اگر کسی پیشم می‌آمد و می‌پرسید «من چه‌کاری می‌توانم برای دیگران انجام دهم؟» به شوخی به او می‌گفتم: «نکند عقل از سرت پریده؟ تو در کدام سیاره زندگی می‌کنی؟ کره‌ی مریخ؟ کافی است کمی به دوروبرت نگاه کنی. مردم گرسنه همه‌جا هستند. انسان‌های تنها، کودکان نیازمند، مردمی که توانایی خواندن و نوشتن ندارند، خانه‌هایی که نیازمند تمیز کردن و تعمیرند به‌وفور در همه‌جا یافت می‌شوند.

مادر ترزا می‌گفت بزرگ‌ترین نشانه‌ی عشق، برداشتن یکجا رو و تمیز کردن جلوی در خانه‌ی کسی است، نیازی به داشتن یک‌میلیون دلار پول نیست. اگر تو یک‌میلیون دلار پول داشته باشی و بتوانی آن را ببخشی کار شگفتی انجام داده‌ای می‌خواهم بگویم هدف اصلی داشتن یک‌میلیون دلار چیزی جز بخشیدن آن نیست. اما تو برای بخشیدن نیازی به آن نداری و گاهی حتی با بخشیدن این مبلغ کلان، آن رضایت خاطر برخاسته از جارو کردن جلوی خانه‌ی کسی یا تروتمیز کردن یک بیمار ناتوان به دست نمی‌آید.
تونی رابینز: در ارتباط با این موضوع باید بگویم من خودم در فقر شدیدی بزرگ شدم. شخص ناشناسی هرسال در روز شکرگزاری به در خانه‌ی ما می‌آید و برای ما غذا می‌آورد. آن‌ها نمی‌خواستیم آن غذا را از او بپذیریم. درواقع پدرم نمی‌خواست، اما چاره‌ای جز این نداشتیم. از آن زمان با خود عهد بستم که همیشه به مردم گرسنه کمک کنم اما هیچ‌گاه به آنان پول نداده‌ام.
وقتی ۱۸ سال داشتم همین‌جوری و بدون تصمیم قبلی برای خرید به بازار رفتم. آن روز از این‌که برای نیازمندان خرید می‌کردم بسیار خوشحال بودم. وقتی می‌خواستم کالاهایی را که خریده بودم به مردم نیازمند تحویل دهم مثل یک کارگر آن‌ها را تحویل می‌دادم نه مثل یک شخص عادی. از آن روز تاکنون هرسال در روز شکرگزاری این کار را انجام می‌دهم. در سال‌های اخیر بچه‌هایم را نیز با خود می‌برم.
یک روز سبد بزرگی را که پر از پتو، پوشاک و خوراک بود برداشتیم و به همراه پسر چهارساله‌ام به پارکی که محل تجمع بی‌خانمان‌ها بود رفتیم. نزدیکی‌هایی توالت عمومی مردی روی زمین دراز کشیده بود و لباس‌های مندرس جورواجوری به تن کرده بود تا خودش را گرم نگه دارد، به پسرم گفتم که برود و سبد را به او بدهد و برای او یک روز شکرگزاری خوب آرزو کند. پسرم به آن مرد نزدیک شده سبد را در دستش گذاشت و گفت: «روز شکرگزاری مبارک.» ناگهان آن مرد بازوی پسرم را گرفت. من بی‌درنگ به وسط صحنه دویدم و خواستم بر سر آن مرد فریاد بکشم، اما او فقط به چهره‌ی پسرم نگاه کرد، دست او را گرفت و بوسید و گفت: متشکرم!
این تجربه برای یک پسر چهارساله، تجربه‌ای فراموش ناشدنی است و ازنظر من مردم باید چنین تجربه‌هایی را از سر بگذرانند، زیرا اگر یکی از آن‌ها را از سر بگذرانی، به آن عادت می‌کنی. و این عادت، عادتی مفید است و حال و هوای پرشوری را ایجاد می‌کند که از هر کلمه‌ای که به زبان می‌آوری به بیرون می‌تراود.

لئو بوسکالیا: اگر لازم است عادتی داشته باشیم و به نظر من باید که داشته باشیم – باید از نوع مثبت آن باشد. منظورم عادت سلام کردن به مردم، لبخند زدن به روی دیگران، در طبق اخلاص گذاشتن داروندارمان، ادا کردن وظیفه و مسئولیتی که در قبال دیگران داریم و این قبیل کارهاست. این‌ها عادت‌های زیبایی هستند، عادت‌های سالمی که به رشد دیگران کمک می‌کنند.
ما باید این زیبایی‌ها را بیاموزیم و پرورش دهیم. آن‌ها در فطرت وجود ما هستند، اما به‌تدریج که بزرگ‌تر می‌شویم از این‌که وجود خود را گسترش بدهیم می‌ترسیدم، می‌ترسیم که نکند مرا طرد کنند. تو تا وقتی دست به عمل نزنی از نتیجه آگاه نخواهی شد. همه‌ی تجربیات ارزشمند زندگی چنین‌اند. تو تا وقتی آن‌ها را از سر نگذرانی و امتحانشان نکنی، آن لحظه که مطمئن شوی امن‌وامان هستی، بدان که مرده‌ای.