گفتگوی تونی رابینز با استاد عشق | قسمت ۲

آنتونی رابینز: جالب است. از گفتن این حرف‌ها چه منظوری دارید؟
لئو بوسکالیا: می‌خواهم بگویم هنرمند و انسان آفریننده و خلاق چیزهایی را می‌بیند که ما نمی‌توانیم ببینیم. این در حالی است که ما هم می‌توانیم آن چیزها را ببینیم. ما هم می‌توانیم خلاق و هنرمند باشیم اگر باور کنیم که می‌توانیم؛ اما کسی در درجه‌ی دوم برای ما تعیین کرده است که هنرمند نیستیم، رقصنده نیستیم، یا بازیکن بزرگ فوتبال نیستیم و ما این را باور کرده‌ایم. به همین دلیل رقصنده یا هنرمندی بزرگ نشده‌ایم.
نکته در اینجاست که هنرمند، دنیا را به روشی کاملاً منحصربه‌فرد می‌بیند و به ما کمک می‌کند ما نیز آن‌گونه ببینیم؛ بنابراین وقتی از جلوی تابلوی نقاشی گل‌های آفتابگردان اثر ون گوگ رد می‌شوید چیزی در ذهنتان جرقه میزند و می‌گوید: آهان حالا متوجه شدم.
شما قبلاً بارها گل‌های آفتابگردان را دیده بودید اما آنچه را او به‌گونه‌ای منحصربه‌فرد دیده، ندیده بودید، پس شما دیگر یک گل آفتابگردان را با همان شیوه قبلی نخواهید دید. هنرمند به این نکته اشاره می‌کند که چیزی که او می‌بیند همیشه وجود داشته اما چشم تو به روی آن بسته بوده است. او می‌خواهد به تو کمک کند آنچه را هست ببینی، هنرمند واقعی همچون آموزگاری خوب عمل می‌کند؛ با امید این‌که تو درنتیجه‌ی آگاه شدن ازآنچه هست، کاری به همان بزرگی یا حتی بزرگ‌تر از آن انجام خواهی داد.

آنتونی رابینز: آیا این همان کاری است که شما انجام می‌دهید؟ آیا می‌کوشید با گذراندن یک زندگی صادقانه، این کار را در مقیاسی گسترده انجام دهید تا شاید بتوانید مردم را بیدار کنید؟
لئو بوسکالیا: گمان می‌کنم برای مردم بسیار دشوار باشد که خارج از چارچوب برنامه‌های تلویزیونی من یا کتاب‌هایی که از من خوانده‌اند مرا بشناسند؛ اما من مجبورم با خودم صادق باشم تا آنان را نفریبم. خیال نمی‌کنم کسی تابه‌حال مچ مرا حین انجام دادن کاری گرفته باشد که در نوشته‌هایم آن را نادرست خوانده باشم. یا از داستان یا استعارهای استفاده کرده باشم که صادقانه نبوده باشد. تا آنجا که میدانم با خودم روراست و صادق هستم؛ بنابراین هر چیزی که به دیگران عرضه می‌کنم از روی صداقت است. به‌این‌ترتیب آنان هرگز از من ناامید نخواهند شد.

می‌دانید، یکی از چیزهایی که سبب رنجش من می‌شود و بارها با آن روبه‌رو شده‌ام قهرمان‌پروری است. همه قهرمانان را دوست دارند. قهرمانان الگویی برای مردم هستند؛ بنابراین وقتی کسی پی می‌برد قهرمان او آدمی دروغ‌گو و حقه‌باز است و هدفش چیز جز پول درآوردن یا کسب شهرت نیست، لطمه‌ی شدیدی می‌خورد. آنگاه او در باردهی مردم دیگر نیز این‌گونه قضاوت می‌کند و آنان را نیز مثل قهرمان پوشالی خود دروغ‌گو و حقه‌باز می‌پندارد. به همین دلیل است که بسیاری از مردم دچار توهم هستند و همه را حقه‌باز و فریبکار می‌دانند. خیلی‌ها به دلیل این‌که فردی سرشناس گولشان زده است در تمام عمرشان هرگز به کسی اعتماد نمی‌کنند.

در این مورد می‌توانم ماجرایی را نقل کنم. چند سال پیش برای ایراد سخنرانی برای گروهی از پرستاران به بوستون رفته بودم. ما در هتلی بسیار بزرگ اقامت داشتیم که قرار بود همایش در آنجا برگزار شود. شنیده بودیم که پنج یا شش نفر از بازیکنان بزرگ یک تیم معروف بیسبال نیز در آن هتل اتاق اجاره کرده بودند. کودکانی که در همسایگی هتل بودند نیز بویی از ماجرای اقامت قهرمانان تیم محبوبشان در آنجا برده بودند و دفتری با خود آورده بودند تا از آن ورزشکاران، محض یادگاری امضا بگیرند. یک روز صبح که با آسانسور از اتاق خود پایین می‌آمدم پنج نفر از آن بازیکنان نیز همراه من بودند. یکی از آنان محبوب‌ترین چهره در میان دیگر اعضای تیم بیسبال بود. وقتی درب آسانسور باز شد آن بچه‌های کوچک قهرمان محبوبشان را دیدند و یکی از آنان که از خوشحالی نزدیک بود چشمانش از حدقه بیرون بیاید جلو آمد و از قهرمان محبوب خود پرسید: ممکن است یک امضا برای یادگاری بدهید؟» او به آن کودک تشر زد و گفت: برو گمشو بچه.
من از این حرکت او یکه خوردم و در جا خشکم زد. به چهره‌ی آن کودک نگاه کردم. هرگز این صحنه را از یاد نخواهم برد. حرکت آن مرد بسیار زشت و ناروا بود. اگر ما خیال می‌کنیم کسی هستیم، اگر دیگران را نیز مثل خودمان انسان می‌دانیم، مسئولیت داریم با مردم به بهترین شیوه‌ی ممکن رفتار کنیم و هرگز نباید به کسی که پیشمان آمده بگوییم برو گم شو.
همیشه به یاد آن بچه و فروپاشی رؤیاهایش هستم. به فکر این‌که او دیگر قادر نخواهد بود به الگوی خود با همان عشق و علاقه‌ی قبلی نگاه کند و رویای او را در سر بپروراند.
آنتونی رابینز: بدتر از آن، به سبب ضربه‌ی شدیدی که بر او وارد شد دیگر هیچ رویای قهرمانی در سر نخواهد پروراند.
لئو بوسکالیا: درست است. ممکن است حتی چنین شود. به خاطر دارم که من برای اتل مورمون، خواننده معروف، احترام بسیاری قائل بودم. جای بسی تأسف است که نسل امروز هرگز امکان این را نخواهد داشت با شور و ذوقی که این هنرمند از خود نشان می‌داد و صدای دل‌نشینی که داشت آشنا شود. صدای او صدایی بلند و رسا بود. وقتی روی صحنه می‌رفت سالن را به لرزه درمی‌آورد. چنان آواز می‌خواند گویی به تماشاگران یک هنرنمایی بدهکار است. چه مریض بود چه بدحال، همیشه هر چه در توان داشت عرضه می‌کرد. او سال‌ها و سال‌ها الگوی من بود.

یادم می‌آید که درگذشته به مدت چهار سال برای روزنامه نیویورک‌تایمز مقاله می‌نوشتم و وقتی این هنرمند محبوب درگذشت، این افتخار نصیب من شد که مقاله‌ای در بزرگداشت او بنویسم. در آن مقاله به این نکته اشاره‌کرده بودم که اگر او چیزی به ما آموخت، این بود که در قبال دیگران مسئولیت داریم. اگر ما چیزی از خود داریم مسئولیم از آن نگاهداری کنیم، تقویتش کنیم و آن را با دیگران سهیم شویم. تنها دلیل داشتن هر چیزی، عرضه‌ی آن به دیگران است.