گفتگوی تونی رابینز با استاد عشق | قسمت ۱

من همیشه به زندگی عشق ورزیده‌ام و این را از مادرم یاد گرفتم که بسیار رنج‌کشیده بود. همچنین از پدرم که به‌گونه‌ای دیگر رنج‌کشیده بود و از برادران و خواهران رنج‌کشیده‌ام.
من یک سال در مقطع دبستان و راهنمایی و دبیرستان درس دادم و سپس برای سه سال به سفری دور دنیا رفتم. وقتی برگشتم مدرک دکترایم را گرفته بودم و آماده بودم به پایه‌ی بالاتری بروم. بنابراین، در مقطع دانشگاهی یو اس سی شغلی گرفتم و در مقام استاد شروع به تدریس کردم. کلاسی که در آن درس می‌دادم از کلاس‌های نوع « الف» بود که جزو واحدهای اجباری محسوب می‌شد و همه‌ی دانشجویان ملزم به شرکت در آن بودند.

یکی از شاگردان من در آن کلاس دختری بسیار زیبا و جذاب بود که مرتب سر کلاس حاضر می‌شد. چهره‌ی او به‌قدری ملیح و دوست‌داشتنی بود که می‌توانم آن را مثل این‌که همین حالا پیش رویم نشسته است واضح و دقیق به یادآورم. او صاحب همه‌ی کمالات بود؛ هم زیبا بود و هم باهوش. ما همه‌چیز را که معیار یک فرد تحصیل‌کرده و خوشبخت محسوب می‌شود به او آموخته بودیم. منظورم خواندن و نوشتن ریاضیات، تاریخ و جغرافیا و این قبیل چیزهاست. اما او استعداد بی‌همتایی داشت و به همه‌چیز با دیدی متفاوت نگاه می‌کرد. هرگاه نوشته‌های او را می‌خواندم، همیشه آن‌ها را حاوی مطالب اساسی و نکات برجسته‌ای می‌یافتم که آدم از خواندن آن‌ها حظ می‌کرد. به همین دلیل، من عاشق خواندن نوشته‌های او بودم و کار او همیشه مرا حیرت‌زده می‌کرد.
آموزگاران نیز همچون پدرها و مادرها حق ندارند بین زیردستان خود تبعیض قائل شوند اما او به‌راستی سوگلی من بود و همیشه با شور و اشتیاقی که سر کلاس از خود نشان می‌داد به من دلگرمی می‌بخشید.
یک روز او سر کلاس نیامد. فردا و پس‌فردا نیز از او خبری نشد. غیبت او طولانی شد و چندین هفته‌ی دیگر ادامه یافت. سرانجام ناچار شدم برای گرفتن خبر به‌جایی که او همیشه در آنجا می‌نشست بروم. کلاسی که در آن درس می‌دادم از آن کلاس‌های بزرگ بود که گنجایش صد تا دویست نفر را داشت، از شاگردانی که کنار او می‌نشستند در مورد علت غیبت همکلاسی‌شان پرسیدم اما هیچ‌کدام از آنان نه‌فقط نمی‌دانستند برای او چه اتفاقی افتاده، بلکه اهمیتی هم به موضوع نمی‌دادند که این برای من بسیار دور از انتظار بود.
تونی رابینز: آیا او ذاتاً آدم گوشه‌گیری بود؟
لئو بوسکالیا: او را چندان نمی‌شناختم.
تونی رابینز: اما این‌گونه پیداست که احترام زیادی برایش قائل بودید.
لئو بوسکالیا: من همیشه به شاگردان خود تکلیف می‌کردم سری به دفتر من بزنند تا از نزدیک با یکدیگر آشنا شویم. معمولاً در دفتر می‌نشستیم یا برای قدم زنی به پارک دانشگاه یا به باغ گل رز می‌رفتیم تا باهم گپی بزنیم. هدفم این بود که شاگردان خود را در مقام انسان بشناسم نه بدن‌های گرمی که در سر کلاس من می‌نشستند. خیلی‌ها پیش من می‌آمدند اما هرروز منتظر روزی بودم که آن دختر بیاید و وقتی برای ملاقات بگیرد. ولی او هیچ‌گاه نیامد.
وقتی به بخش سرپرستی دانشجویان دختر مراجعه کردم و از خانم مسئول درباره‌ی غیبت آن دختر پرسیدم، او از درخواست من شگفت‌زده شد و گفت: خیال می‌کردم قبلاً به تو گفته‌ام لئو! آن دختر جوان به پاسیفیک پالیسیدز (Pacific Palisades) در جنوب کالیفرنیا رفته بود، جایی که سقوط از سخره‌های بزرگ آن به دریا معروف است. چند نفر که برای گردش در آنجا بودند او را دیدند که از اتومبیل خود بیرون آمد و درحالی‌که گریه می‌کرد دوان‌دوان به‌طرف صخره‌ها رفت. این‌طور که می‌گویند کسی به او توجهی نشان نداد (همان واکنشی که بسیاری از ما در برخورد با موقعیت‌های مشابه نشان می‌دهیم) او از روی چمن‌های بالای تپه گذشت و خودش را از آن بالا به روی صخره‌ها پرت کرد.
آن دختر زیبا بیست‌ودو سال بیشتر نداشت. من همواره کوشیده‌ام با عشق و علاقه به زندگی مردم توجه نشان دهم اما ماجرای غم‌انگیز آن دختر جوان ضربه‌ی سختی بر من وارد کرد و برایم بسیار تکان‌دهنده بود. چیزی که به اهمیت موضوع می‌افزود این بود که ما به او خواندن و نوشتن و املا و انشا و ریاضیات آموخته بودیم اما کسی به خود زحمت نداده بود نیازهای واقعی او را بشناسد و درصدد رفع آن‌ها برآید.
این ماجرا مرا به فکر انداخت. به خود گفتم من نمی‌توانم نگرش کسی را تغییر دهم اما شاید بتوانم کاری انجام دهم که کمکی در این جهت باشد. این بود که کلاسی تشکیل دادم و به دلیل نداشتن عنوانی بهتر، اسم آن را کلاس “عشق الف ۱” گذاشتم. هدفم از تشکیل این کلاس آن نبود که به مردم درس عشق بدهم، بلکه می‌خواستم عشق ورزیدن را برایشان ساده‌تر کنم، کاری که در این کلاس می‌کردیم این بود که به همراه دانشجویان و والدین، همسران با فرزندان آنان دور هم جمع می‌شدیم و درباره‌ی عشق باهم گفت‌وگو می‌کردیم.
بر پا کردن کلاس عشق از این ایده پدید آمد که همه عشق را امری بدیهی می‌شمارند. همه خود را عاشق می‌پندارند و گمان می‌کنند همین‌که به دنیا بیایی و رشد کنی و بزرگ شوی برای عاشق بودن کافی است. خدا نکند در محیط‌هایی پرورش بیابیم که در آن هیچ اثری از عشق اصیل نیست اما وقتی پای به دوران بزرگ‌سالی نهادی همه از تو انتظار دارند عاشقی به‌تمام‌معنا باشی!